Alsof ik diep in het Franse platteland ben, ergens in de Jura, ofzo, weg van de snelweg. De zon lijkt wel door Vincent van Gogh geschilderd, op het terras van het café wat mensen. De vrouw van de bediening leunt licht tegen de deurpost, het terras overziend. Zo’n enorme parasol van het merk Hertog Jan. Een briesje, een auto, een fietser, een man met een loom hondje.
Nee, het is zondagmiddag op het terras van Café Bulthuis in Eenrum.
Ja, ik weet het, dat het pand in teloorgangigheid verkeerde, dat een actieve groep inwoners, met steun van hier en daar en nog wat meer, bezig zijn met het opknappen en omvormen ervan tot een centrum voor dorpsactiviteiten. Het is allemaal in de media geweest. Tialda Haartsen, ze is een van de tweevrijwilligers in de bediening zondagmiddag, vertelt met trots of weerzin: “Ze hebben vijf containers nodig gehad voor het afvoeren van de rommel, grof vuil en overbodige dingen.”
Vijf containers opgehoopte nostalgie.
Ik kwam bij Bulthuis voor het eerst, in 1985, tijdens de kermis, op de fiets. In de tijd dat er nog geknokt werd als een ventje uit Eenrum het aanlegde met een meisje uit Zoutkamp en omgekeerd ook. Later met de kinderen naar de Hemelvaartsmarkt om voor een paar gulden een zak snoep te scoren bij die grappige kraam. Spekjes, schuimblokjes, chocoschuim, alles stijf van de suiker. Dat zou je als ouder met bewuste leefstijl nu niet meer doen. Suikersnoep is nostalgie. Maar altijd naar Bulthuis voor een verfrissing, cola nog in een flesje.
De kinderen lang het huis uit, gewoon naar de markt met de auto, om geraniums te scoren, en toch nog ook één zak snoepgoed op de hoek van de Burgemeester Wiersumstraat en de Raadhuisstraat. Bulthuis begon de ziel te verliezen. Het was nog wel open tijdens die grote evenementen, maar was niet noodzakelijk meer de plek waar je hoe dan ook geweest moest zijn om wat voor reden dan ook.
Ja, je kunt allerlei grote woorden los laten op de revitalisering van Bulthuis. Uniek, gedreven, gemotiveerd, erfgoed, blablabla, die mensen achter dit project hebben die loze woorden niet nodig. Net zoals die van de kermis, de motorcross, het sportpark en nog zowat.
Op het terras zit een groepje bij elkaar, Brabanders en Zeelanders en een Arnhemmer. De man uit Zeeland voegt me toe: “Ik ben hier met vakantie, even weg uit dat afschuwelijke met toeristen overspoelde Zeeland.” Een ander stel, op een camping in Aduarderzijl, is terug van het wadlopen. De vrouw zegt: “We zijn een paar dagen het zo vreselijk lelijke Lelystad ontvlucht.” Ze bestelt een portie bitterballen en vraagt aan Vialda of het toegestaan is bij het cafetaria schuin tegenover een Groninger eierbal te kopen en die op het terras op te eten.” Ze twijfelt even en mompelt zoiets van: doe maar, ik zeg er niks van.
Ik reken binnen af, met de moderne pin. De vloer van het café heeft nog altijd dat kraakje als vanouds. De lambrizering heeft ook nog steeds die in jaren gerookte kleur bruin die in geen enkele verfwinkel te koop is. Het is een uniek, authentiek bruin café.
Het terras is open op zondagmiddag en donderdagavond. Nostalgie is nog steeds wat het geweest is, bij Bulthuis.
Berto Merx
