De eerste vraag van de serveerster: “Wilt u een bakje water voor de hond?” Dit is klasse hors-catégorie in de horeca. De serveerster, jong, in bedrijfskleding met op het t-shirt de naam De Theefabriek er duidelijk op. In de schaduw, lommerrijk, leilinden, de wilde druif klampt zich vast aan de muur, hier en daar een allerliefstelijk doorkijkje, het terras beplant in klassieke Franse stijl maar dan op wat Madurodam formaat.
In 1998 raasde multi-ondernemer Klaas Smit door De Marne, met zijn TROMM, de Toeristische Ontwikkelingsmaatschappij Marne. Abrahams Mosterdmuseum in Eenrum, De Kaarsenmakerij er bijna naast en Het Kleinste Hotel van Nederland daar weer naast, kwamen uit de TROMM voort. Het mooiste succes was – in 1990 – de ombouw van de voormalige vrijgemaakte kerk in Houwerzijl tot De Theefabriek, een restaurant gebaseerd op thee, een theemuseum en een webwinkel voor thee.
Het is er genoeglijk toeven. We genieten van de sandwich-zalm, de hond, een Berger Belge Tervueren is weer zeer welvoeglijk. Naast ons stalt een man de blote voeten op de zitbank, wat toch onwelvoeglijk gedrag is. We gaan met de hond even naar het Speelbos achter De Theefabriek, nooit geweest en het blijkt een fantastische speelbostuin te zijn.
Een dag later, ik laat om elf uur de hond uit, in Warfhuizen. Een toch wel tamelijk bejaard stel wandelt over de Trekweg vanuit Leens. Vriendelijke mensen. Ze vragen me: “Kunnen we van Baflo met de bus terug naar Mensingeweer?” Ja dat kan, weet ik als well-informed local, maar dan eerst met de trein naar Winsum en dan met de bus naar Mensingeweer. Afijn, het praatje loopt vanzelf. Ze komen uit een dorpje bij Breda en lopen een stuk van het Kustpad, heel Nederland is onderhand één groot wandelpad. Zij hebben vanochten vroeg de fietsen in Mensingeweer gezet, met de auto naar de parkeerplaats van het Theemuseum, wandelend van Houwerzijl naar Mensingeweer, mogelijk door tot Baflo en dan met trein en bus terug naar Mensingeweer en dan met de fiets naar het Theemuseum om uit te rusten en de fietsen weer op de auto zetten natuurlijk. Of Mensingeweer-Baflo een leuk wandelstuk is, vragen ze me. “Even de rotonde voorbij en dan is het heel sfeervol,” zeg ik. Ik druk ze nog op het hart dat bij Baflo een bordje staat dit het mooiste dorp van Nederland zou wezen. “Baflo is heel mooi,“ zeg ik nadrukkelijk, “maar Winsum, dat is het officieel erkende Allermooiste Dorp van Nederland, laat daar geen misverstand over bestaan.” Ze treken verder
Wandelen is een wel wat omslachtige manier van weggaan om toch hoe dan ook weer op dezelfde plek terug te komen. Deze man en vrouw spannen de kroon. Probeer het maar eens uit te vogel met Google Maps.
Ik wandel verder met de hond….. opdat wij altijd weer terugkeren naar waar we waren begonnen.
Berto Merx
