Jan Glas is een van de bekendste, succesvolste én markantste dichters in het Gronings. Behalve onderhoudend, zijn zijn gedichten inhoudelijk soms eveneens leerzaam. In het gedicht ‘kunsteg’ wordt bijvoorbeeld gewag gemaakt van een iets onnozel aandoend joch, bijgenaamd Appeltje, dat deuntjes fluit op zijn vingers. Tijdens het fluiten kijkt het joch zijn toeschouwers aan ‘mit n poar slichte ogen ien n doodgoie kop’. Naar eigen denken kan het joch meerdere talen vingerfluiten, al gaat het Gronings hem het beste af. De laatste strofe van Glas’ gedicht vangt aan met: ‘Dat komt omdat ik zowat gain lidwoorden/ huf te fluiten,’ zegt Appeltje…’
Ingeborg
