Dat ik iets te riant heb ingekocht voor de verjaardagsvisite van mijn zoontje en dat er taart over is, zeg ik. Hij knikt geïnteresseerd. ‘Zet mor achterien auto.’ Als ze komt aanlopen, vraagt ze waar we het over hadden. Nog eens leg ik de situatie uit: taart over, meegeven, lekker voor bij de koffie morgen. Het is een taart uit de winkel, heel anders dan de huisnijverheidspareltjes die zij zelf kan maken. Ze bekijkt de taartdoos even en zegt: ‘Doar geef wie niks om.’ Naast haar zie ik zijn gezicht veranderen van uitdrukking. Als zij verder loopt, fluistert hij me in het oor: ‘Doar geef wie niks om, mor zet toch mor achterien auto.’
Ingeborg
