Op die ene zaterdagochtend in het jaar smokkelden wij het drietal de kantine in onze schuur binnen. Daar zaten al twee dames klaar met een beautycase vol grimeerspullen. De gordijnen van onze woonkamer lieten we dicht, vanwege de ‘felle zon’.
Er mocht door de kleintjes niet op het erf worden gespeeld, dus werd er binnen een spelletjesfestijn georganiseerd. Murw van het sjoelen en het ganzenborden mochten de kleintjes daarna eindelijk mee naar buiten. Stevig ingepakt gingen ze mee naar de plek waar Sinterklaas zou arriveren, als ze maar heel hard zouden zingen. Achteromkijken, naar huis, werd op alle mogelijke manieren ontmoedigd. Na minimaal drie liedjes kwam dan eindelijk de goedheiligman met zijn gevolg. Op de brandweerwagen, in een camper, op een koetsje of in een selectiekar: hij was er weer, en altijd kwam hij uit de richting van ons huis.
Na een vermoeiende middag in het dorpshuis, inclusief een berg pepernoten, een zenuwslopend babbeltje met Sinterklaas en een heus cadeau, keerden de kleintjes huiswaarts. De gordijnen bleven gesloten. Af en toe liep één van ons naar de schuur, of we smoesden samenzweerderig. Aan het einde van de avond, als de kleintjes in bed de dag herbeleefden, vertrok het drietal en stond de kantine blauw van de rook. Af en toe ontmoeten we de oudste van het drietal. Ik groet hem enthousiast en hij mij, terwijl de kleintjes er bijstaan met vragende blikken in hun ogen.
Verlakkerij. Het is zo algemeen dat het niet is voorbehouden aan het Gronings. Maar zeker in situaties als hierboven wordt het woord hier wel het meest gebruikt.
Ingeborg
