Onderdendam ( Gr. ), Maandag 30 Mei 2022 , 05u45 ( Zomertijd ):

“WZW- wind. Windkracht 1. Het heeft nog niet zo lang geleden geregend. Alles is kletsnat, de weg, de walkanten en het houten bruggetje over het Boterdiep, dat ik zojuist ben opgeklommen met onze hond Nantske . Maar het is al met al maar een klein buitje geweest , zo blijkt achteraf. Na de wandeling leegde ik mijn regenmeter. Er zat nog geen twee millimeter water in. Ik kijk eens om me heen. De bui van zojuist zorgt wel voor spookachtige luchten. De wind heeft de wolken opgestuwd in het oosten tot een heel donkergrijs, compact wolkendek. Hoe meer je naar beneden kijkt, hoe zwarter de lucht daar wordt. Daaronder wurmt de opkomende zon zich door een spleet tussen de wolken en de oostelijke horizon. Meer naar het noorden slagen de uitlopers ervan erin zich verder uit te breiden. Maar hoe verder ik naar het westen kijk, hoe dunner de wolken worden en hoe lichter van kleur ze zijn. In het westen is zelfs een stuk achterliggende hemel te zien. Voor mij uit hoor ik een stel eksters [ Pica pica L. ] schetteren in de weiden beneden. Twee zwarte kraaien , volwassen exemplaren, [ Corvus corone L. ] steken vanuit die landerijen het Boterdiep over. Een Turkse tortel [ Streptopelia decaocto L. ] koert niet, maar zit, zo lijkt het wel, te weeklagen. Neergestreken op een lantaarnpaal langs de weg. Er komt, heel verrassend, een reactie van een soortgenoot  die op een van onze schoorstenen zit. Tortelduiven maken een heel karakteristiek geluid. Het is niet het volle koeren dat een houtduif doet. Het gaat meer in de richting van :  ‘ Mèèèèh-mèèèèèh ‘ . Heel erg nasaal klinkt dat. Dat doen ze, nota bene, wanneer ze opgewonden zijn. Niks weeklagen dus, het is een soort van baltsgeluid.  Van hieruit kan ik zien dat de schapen van Marja en Jelte Verbree, die tot voor kort in de wei links vanaf de brug gezien, stonden, verdwenen zijn. Hun pony’s staan er nog wel, in de wei daarnaast. Die is al voor driekwart afgegraasd. De pony’s doen dat vrij grondig. Daarom, verwacht ik, zullen die  binnenkort ook wel verkassen naar een andere wei. Op het dak van DE KERK, het cultureel centrum van ons dorp, zit een houtduif [ Columba palumbus L. ] te koeren. Dat is geen baltsroep. Hij geeft gewoon aan waar hij zit. En roept dat dit zijn territorium is. Rechts achter me klinkt het kraaien van de Australorp – haan van Jelte Verbree. Geen andere haan in de buurt heeft zin om  aan deze ochtendaubade mee te doen. Wat wil je ook. Het is meer dan fris, zeg maar gewoon  koud. Nog geen vier graden. Gelukkig staat er weinig wind. Desalniettemin, het is over twee dagen begin Juni. En ik loop vanochtend hier in mijn winterjas rond . Ik ga het bruggetje af naar beneden, Nantske aan de lijn. Tussen het hoge gras in de berm, merendeels kweekgras, staat  de wilde grassoort,  Zachte Dravik [ Bromus hordaceus L. ]. Wat de Latijnse naamgeving betreft:  ‘Bromus ‘is de verlatiniseerde vorm van het Griekse woord voor voedsel. In dit verband wordt bedoeld  ‘voedsel voor het vee ‘. ‘Hordaceus  betekent ‘Op gerst gelijkend ‘. De zachte dravik wordt in het Nederlands ook wel dreps genoemd. Als wilde plantensoort wil hij ook wel graag woekeren in tarwevelden. Reden waarom hij gehaat wordt door akkerbouwers. Je ziet hem vaak terug in bermen en ook wel in het weiland staan. In de verte hoor ik een paar noten van een scholekster [ Haematopus ostralegus L. ]. Het geluid verstomt snel. Dan zet ik de eerste stappen op mijn wandelpad. Eerst heb ik me ervan vergewist of er niet iemand vanuit het dorp komt aanfietsen. Het is maandagochtend, het begin van de werkweek na het lange Hemelvaartweekend. Ik verwacht ieder moment een snelle fietser. Nantske blijft trouwens aan de lijn . Ook om een andere reden…

Wel is er een grote verandering met de situatie van vorige week vrijdag. De weien van Rozeboom en het grasland van Annemarie de Haan, twee percelen,  zijn voor de eerste keer gemaaid. Het gras ligt op zwad. Om het eerst te laten drogen. Nantske heeft gisteren,  zo uitgelaten was ze, al gespeeld daar in die strakke rijen gras met haar lievelingsmaatje Ollie, het grappige hondje van Inge en Siebe Zwerver . Twee wilde eendenpaartjes [ Anas platyrhynchos L. ]  zijn nu bezig door de evenwijdige rijen opgehoopt gras te lopen op zoek naar iets van hun gading. Eerder zag ik dat in de sloot links er ook nog een wilde eend slaperig rondzwom. Vanuit het dorp zie ik een bekend gezicht. De Onbekende Wielrenner met de Gele Rugzak op, komt langs. Snijdt met veel souplesse de haakse bocht aan, knikt en roept ‘Mogge  ‘na mijn groet. En is al weer voorbij voor ik nog verder kan reageren. De zon wint aan kracht. Hij is nu onder het wolken uitgekropen en staat majesteitelijk te stralen links van de boerderij van Sieb- Klaas Iwema. Ik sla de hoek om en kuier naar het zuiden. Nantske kan nu van de lijn af. Ik wil niet dat ze de opgehoopte rijen gras in de wei van van Rozeboom verder gaat verrommelen. Rozeboom is trouwens inmiddels vertrokken naar de Weerribben in Overijssel. Er is een nieuwe eigenaar van de boerderij. Maar wie dat is, vermeldt de dorpstamtam nog niet. In de verte zie ik nu vanuit Bedum een nieuwe fietser aankomen. Hij komt langzamerhand iets beter in zicht. Een man in gebogen houding. Handen in de beugel op het stuur. De Onbekende Fietser 7.0 komt snel dichterbij. Nu gekleed in een zwart jack met rode banen. ‘Mogge ‘antwoordt hij, terwijl hij voorbijschiet. Ik kijk hem na en merk op hoe bol zijn rug is. Het is een grote man. Door een zich steeds meer uitbreidend gat in het oosten begint de zon nu te stralen. Gras en fluitenkruid in de berm worden door het lage licht scherp uitgelicht. Het fluitenkruid [ Anthriscus sylvestris L. ] lijkt langzamerhand uitgebloeid. Maar echt bruin en verdord is nog geen enkele plant. Een opgewonden krassen hoor ik links voor me. Kraaien buitelen vrolijk over elkaar heen in de lucht boven de kuilsilo’s van de familie van der Giezen. ‘ Tjuu-luuuu-luuu… ‘, er klinkt de roep van een tureluur [ Tringa totanus L. ]. Tureluurs waren hier de jaren daarvoor vaak te horen. Niet erg groot in getal. Maar nu is dat geringe aantal sterk aan het verminderen. Maar heel af en toe hoor ik een exemplaar roepen. Ik ben dan inmiddels op mijn keerpunt aangekomen, de ree van herenboerderij de Haver. Draai me om en ga op de terugweg.

Stil…

Tot mijn verrassing komt toch nog weer een fietser vanuit Bedum in zicht. Het net zes uur geweest. Op een rode racefiets verschijnt een man in zwart rennerstenue. Hoekig gezicht , bril op. Wielerjack,  zwart met blauwe banen. Hij wenst uitgebreid en nadrukkelijk ‘Goedemorgen ‘. Volgens mij werkt hij op het hoofdkantoor van de zorgorganisatie ‘ De Hoven ‘, die in het centrum van ons dorp in het Waterschapshuis is gevestigd. Vier eenden zitten achter elkaar aan boven de Havertsetocht. Buitelen speels in de lucht over elkaar heen. Komen mijn kant op. Schieten dan het pad over en dan blijken  het ook echt twee paartjes te zijn. Ze verdwijnen naar het westen. De geur van gemaaid gras komt me tegemoet vanuit het perceel van Rozeboom. Ik sla de hoek om voor het laatste stuk. Het maandagochtendverkeer komt nu heel langzaam op gang. Voor de rest blijft het stil.

Misleidings- operatie

Gek, want er is voldoende reden om hier, midden in de aardbevingsregio eens enorm lawaai te schoppen. Wat nu volgt is een korte samenvatting van wat ik afgelopen zaterdag in de NRC las. En wat vanochtend de opening van het Dagblad van het Noorden was. Bas Haan , Wubby Luyendijk en Derk Stokmans schreven een onthullend stuk:   ‘ Hoe de oliebazen de overheid bespeelden ‘ ( NRC , zaterdag28 mei en zondag 29 mei 2022, Pag.4 en 5./ Dagblad v/h Noorden 30 Mei pag.1  ) . Ze komen na een door een WOB- procedure  afgedwongen publicatie  van de conceptnotulen van de Maatschap Groningen [ Samenwerkingsverband van Shell, Exxon Mobile, staatsbedrijf EBN,]  tot de conclusie, dat een topambtenaar van Economische Zaken ervoor zorgde dat het verontrustende rapport van het Staatstoezicht op de Mijnen [  SoDM  ]  in feite op verzoek van Shell, Exxon en het staatsbedrijf EBN, politiek onschadelijk is gemaakt. En nauwelijks meer prioriteit kreeg in het toekomstige gaswinningbeleid van de overheid. En dat vlak na de aardbeving bij het Groningse dorp  Huizinge ( hier nog geen acht kilometer vandaan)  van 16 augustus 2012  om 22 u31 met een kracht van 3.6 op de Schaal van Richter.  Het was net of er een trein onder ons huis doorreed, zo klonk het , herinner ik me. Ons hele huis,  met muren van bijna veertig centimeter dik,  schudde, steunde en kraakte. Sterker nog toen de toen verantwoordelijke minister Henk Kamp [ VVD ] voor de keuze stond, om de gaswinning na Huizinge aanzienlijk te verminderen, kon er in 2013 nog een record hoeveelheid gas gewonnen worden van nota bene 53,8 miljard kuub. Een enorme hoeveelheid. Dit, doordat er bewust twijfel werd gezaaid door het KNMI  en Ira Helsloot, hoogleraar Besturen van Veiligheid,  over de waarde van de risico-inschattingen in het rapport van het S0DM. Het artikel geeft inzicht hoe feitelijk de verantwoordelijke minister maar ook later de Tweede Kamer een rad voor ogen werd gedraaid . En vooral ook hoe de bewoners in de Groningse aardbevingsregio werden misleid. Aan hen werd verteld dat er eerst maar eens wat meer onderzoek moest worden gedaan omdat er sterke twijfel was of de aardbevingen wel zo schokkend veel consequenties zouden hebben. Terwijl de huizen verzakten, boerderijen onbewoonbaar werden en bij menigeen de scheuren in de muren sprongen. In feite is het, zoals nu blijkt, niet anders dan  een brutale  misleidingoperatie geweest. Geïnitieerd door de oliebazen met medeweten van de top van Economische Zaken. Multinationals blijken de regie over het veiligheidsbeleid in Nederland naar zich toe te hebben getrokken alsof wij een soort van Nigeria zijn. Met als gevolg een gigantische hoeveelheid  kapotte huizen in Groningen. En de jaren daarna werden er allerlei instanties als lapmiddelen verzonnen om de schade die bewoners aanmelden te minimaliseren, tot op de dag van vandaag. Het is werkelijk om onpasselijk van te worden als je het artikel leest. Vooral wanneer je denkt aan de uiteindelijke politieke verantwoordelijkheid van onze eigen minister-president , Mark Rutte. De man die al zo lang de leiding over dit land heeft. Die natuurlijk ook in de aardbevingregio regelmatig geïnteresseerd naar de bewoners kwam luisteren. Zo’n sessie heb ik ooit meegemaakt in Hotel het Prinsenhof in Groningen. Rutte verscheen daar en kon heel joviaal het juiste gezicht trekken, wanneer een aantal volkomen murw gebeukte aardbevingsslachtoffers huilend hun relaas deden. Toen ik het artikel gelezen had, vroeg ik me af, hoe ongelooflijk arrogant Rutte eigenlijk is,  wanneer hij Oekraïne er op wijst dat toetreden tor de Europese Unie nog wel een tijd op zich zal moeten laten  wachten. De dappere Zelenski moet eerst maar eens wat aan de corruptie in zijn land gaan werken. Hoe durf je dat met droge ogen te beweren na bovengenoemde onthulling ? …….( wordt vervolgd ) “

Iedere ochtend tussen 04u00 en 07u00 doet Kees Willemen, journalist en (politiek ) tekenaar uit Onderdendam (Gr.) een ‘Winkelhaakje ‘. Dat is een wandeling van ongeveer 25 minuten met zijn hond Nantske ( een elf jaar oude Golden Retriever –jachtlijn ) aan de oostkant van het Boterdiep in Onderdendam, een klein dorp van 595 inwoners , 14 kilometer ten noorden van de stad Groningen. Dit is al de zevende jaargang van de ‘De winkelhaak.