Al twee decennia dacht ik dat het iets typisch Gronings is: ‘poesten en stìnnen’. Het betekent zoiets als hijgen en puffen, en komt vaak in combinatie voor. Iemand die het zwaar heeft, of graag wil doen voorkomen dat dat zo is, poest en stìnt. Maar toen herlas ik het boek Van Oude Mensen, De Dingen Die Voorbij Gaan, van Louis Couperus uit 1906. In de roman van die keurige ‘Hagenaar’ is net zo goed iemand aan het ‘poesten en stennen’. Wederom een woord dat gewoon prijkt in de Nederlandse woordenboeken. In onbruik geraakt is het wel, net als de bottines die een van de iets snobistische hoofdpersonen aan zijn voeten draagt.
Ingeborg
