‘De Wakkerman Jaargang 1. Blog + Cartoon (003)

De eendenkooi

Er gaat geen dag voorbij of de BoerBurgerBeweging [ BBB ] haalt het nieuws of laat van zich spreken. Je zou haast vergeten dat er nog andere partijen in ‘ons gave land ‘zijn die proberen aan de touwtjes te trekken. Direct na de uitslag van de Provinciale Statenverkiezing viel in de media zelfs het woord ‘Revolutie ‘. Alleen wat heeft de BBB tot nu toe eigenlijk meer gepresteerd dan met een allegaartje aan standpunten van rechtse en middenpartijen de Statenverkiezingen glansrijk te winnen?  Geholpen door de wanhoop van ‘de mensen in het land’ die het getreuzel en gelieg van Mark Rutte cum suis zat zijn. Om maar met het orakel uut Frieslaon, Hans Wiegel te spreken.

Een beeld kon ik maar niet uit mijn kop krijgen zeer vroeg vanochtend, toen ik in het Boterdiep voor ons huis een stel wilde eenden hoorde snateren: , Eendenkooi. Even uitleggen. Op wilde eenden [ Anas platyrynchos L. ] mag gejaagd worden van 15 augustus tot 31 januari, maar er zijn ook nog andere manieren om eenden te vangen. Namelijk met behulp van tamme soortgenoten. Die zwemmen in een brede sloot mooi omzoomd met struweel. Heel romantisch ziet dat eruit. En ze snateren luid van welbehagen wanneer een aantal wilde soortgenoten over komt vliegen. Dit om duidelijk te maken dat het juist heel eenden-gezellig  is bij hen. De wilde exemplaren horen de lokroep en denken: ‘Goh, misschien zit er wat in. Laat ik maar eens poolshoogte nemen en strijken neer op het water. En volgen de snateraars de lommerrijke sloot in. Tot achter de struiken ineens heel fel een hondje begint te blaffen. In paniek vliegen ze op, vooruit de smaller wordende sloot in. Daar is nauwelijks meer licht door de weelderige begroeiing die het geheel tot een eng soort pijpenla maakt. Dan klapt een rietmat achter hen dicht. Ze zitten gevangen en kunnen voor- noch achteruit. De struiken worden uit elkaar geschoven. Er komt een mensenhoofd tevoorschijn, dat heel tevreden naar de buit kijkt. Weer tien eenden gevangen. Niet lang daarna hangen er tien geplukte eenden op hun kop te besterven in de koelcel van de kooiker.( Wie overigens meer wil weten over vroegere en nog steeds bestaande eendenkooien op het Groningse Hoogeland, zie hier de link: Eendenkooien in het Hogeland )

De tel kwijt

Eigenlijk is het bizar en nauwelijks te bevatten. Uit woede en frustratie vanwege de talrijke schandalen die het gevolg zijn van twaalf jaar Rutte- beleid, hebben mensen gestemd op een partij die nog rechtsere standpunten heeft.  En dat camoufleert door naar hartenlust te shoppen in de programma’s van bestaande middenpartijen als CDA, VVD, Christen Unie tot zelfs de SP. Gevolg: het platteland waar het armoe troef is, door het op de Randstad gerichte beleid ziet met minder geld uit het Gemeentefonds voor gezondheidszorg in de buurt, scholen en openbaar vervoer, totaal niet meer hoe het verder moet. En wie daarnaast de afgelopen twintig jaar het aantal bomen en struiken in het buitengebied heeft geteld dat plaats heeft maken voor een nog productievere agrarische sector, is net als ik langzamerhand de tel kwijtgeraakt.

De stem van het platteland

Maar nog is het niet voldoende. Wie de Burgerparagraaf van het verkiezingsprogramma van de BBB opslaat, kan daar lezen dat burgers in dorpen omringd door veel buitengebied, niet het lef moeten hebben om te protesteren tegen de zegenrijke werken van de agro- industrie. Zo als daar zijn stank en zoals in mijn geboorteprovincie Noord-Brabant andere de gezondheid ondermijnende effecten vanwege overbevolkte geitenstallen. En wie toch nog de moed heeft om dat te doen, plaatst zich daardoor buiten de traditionele, immers al eeuwenoude plattelandscultuur En wie vindt zichzelf sinds 15 Maart de enige die het recht heeft het platteland te vertegenwoordigen.?  Een Zalig Pasen jullie toegewenst. Veel godsvrucht in deze benarde tijden……………………..(wordt vervolgd)

Kees Willemen (1943) journalist en (politiek) tekenaar woont al bijna dertig jaar op het Gronings platteland. Dat opgeteld bij de twintig jaar in het Brabants dorp waar hij opgroeide, zou je hem met enige overdrijving een plattelandsveteraan kunnen noemen. Driemaal per week bericht hij wat hij meemaakt in de zeer vroege ochtend. Zomer en winter bij storm en regen, krakende vorst en blakerende zon.