Hij stond er al, fier, massief, in het donkere antraciet-zwart lichaam van een krachtpatser, en het groen bekje, om kwart voor acht op de stoep. Onze biobak. Oh zaligheden des levens, elke week wordt onze groene kameraad door ons aller gemeente des Hogelandes opgehaald.
Nog onwennig zit ik op het terras, en luister, met koffie en sigaret, naar het gekweel van rood,- geel, groen,- blauw borstjes. Zie de merel komt uit het struweel en pikt in het gras. De narcissen beginnen al te verbleken, de tulpen tonen hun pracht. De dotterbloemen bij vijver openen hun kopjes tot een donkergeel huiskamerbreed tapijt. Ik tuur in de verte – het is een tuin, een paradijsje van 2100 vierkantemeter – en zie de akkerhoornbloem, import uit zuidelijk Nederland, legt een witte was over het schrale deel van het gazon als opvolger van de sneeuwklokjes.
En in de verte hoor ik hem al zachtjes. Djiedjiedjie…even stil. Klabam, bats. En dan weer verder rijden en opnieuw: Djiedjiedjie…even stil. Klabam, bats. Gestaag nadert de vuilniswagen die de biobak komt leegmaken. En hoort, daar grijpen de machtige armen mijn biobak onder de schouders vast en weg is-ie, die wagen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En prompt hoor ik het geklak van de klompen van mijn nobele madame, het gorgelen van de wieltjes van de bak over de inrit – de linker, want ik heb twee inritten – en hopla, in een mum van tijd is-ie weer gevuld, die bak.
Hoe eenvoudig is het een stukje geluk te beleven, zomaar in de tuin, bij het geluid van de vuilniswagen die zich over de biobak ontfermt.
De gemeenteraad verdient een Lofzang, van schone klanken van mijn lier. Dit is natuurlijk figuurlijk bedoeld, die lier, want een snaarinstrument kan geen woorden typen op een intel core 13 inside laptop. Toen onze gemeenteraadsleden, die edele vrouwen en mannen ook het beleid voor de vuilnisbakken vaststelden, voerden ze in dat de biobak gratis is en in het voorjaar en de zomer iedere week wordt leeg gemaakt. Even op de website van de gemeente formuliereliertje, want het is heel klein, invullen en de biobak wordt élke week achter elkaar schoon afgeleverd. En dat alles, dankzij de altijd kritische en alerte gemeenteraad.
Heb ik dan geen klachten? Jawel, jawel. Eén keer hebben ze de bak laten staan. In plaats van op het internetriool rotte eieren te leggen, heb ik gewoon met de gemeente gebeld. Een alleraardigste mevrouw nam mijn probleem op en bood excuses aan voor de overlast. En twee dagen later werd de biobakvuilnis alsnog opgehaald.
Zo Uilenspieghel, ben je een hoeranalist geworden? Als een hoer altijd hoera roepen, voor wat euro’s, en dan doen alsof je met een onafhankelijke geest stukkies schrijft? Nou nee, de biobak helpt om een klein reservaat te scheppen, formaat zes bouwkavels in een nieuwbouwwijk, met een lindeboom, wilgen, meidoornhaag, daslook, brem, en al het andere dat wat bijen, vogels, kikkers, een egeltjesfamilie nodig hebben……..Ik zag gisteren een koolwitje, een pauwoogvlinder en een oranje tipje tegelijk in de tuin bezig. En twee Turkse tortelduiven die het noodzakelijke voorjaarlijkse spel der minne speelden.
Dit stukje heb ik geschreven omdat mijn madame zei dat ik eens aandacht aan de biobak moest besteden. Tussen neus en lippen door zei ze het, op het terras bezig met een app vogelgeluiden te identificeren, en meteen door naar een app voor planten, en nog een app voor vlinders…. En ik was gewoon gelukkig, op het terras, met Lara, de mooiste Tervurense herdershond aan mijn voeten, onder de tafel. Een gewoon stukje geluk, dankzij onze aller gemeenteraad. Alleen verstoord door een madame die de hele tijd roept wat ze nou weer op die vogels-, planten,- vlinders apps heeft gezien.
Tijl Uilenspieghel
