Wanneer je zo begint te denken word je oud. Nou , dan begin ik echt oud te worden blijkbaar.
Ik kwam onlangs in een heftige discussie terecht en niet voor het eerst . Over de jeugd van tegenwoordig . Mijn ‘tegenstander’ beweerde dat het vreselijk gesteld is met onze kinderen en kleinkinderen , en de schuld ligt, volgens haar, bij de ouders en vooral bij ons demissionair kabinet.
Nu lijkt het tegenwoordig wel een trend om de overheid overal de schuld van te geven. Ik vind dat een beetje te makkelijk en heb er een andere mening over. We zijn, mijn inziens, met z’n allen verantwoordelijk voor de wereld waarin we leven.
Maar dat neemt niet weg dat ook ik pieker want er lijkt langzamerhand wel heel veel mis te zijn.
Misschien ligt het aan mijn overgevoelige aard, dat sluit ik niet uit, maar vast en zeker ligt het aan het feit dat we tegenwoordig veel meer, zo niet àlles, meekrijgen via tv en internet. Hoe je het ook wendt of keert, de wereld om ons heen is veranderd en veelal niet ten goede.
Praktisch alle dagen worden gevuld met berichten over agressie. Kìnderen die cyberpesten, elkaar met messen te lijf gaan of dieren mishandelen. Jongeren die een ander zonder reden belagen en tegen het hoofd schoppen zelfs soms tot de dood erop volgt. Volwassenen die hulpverleners aanvallen, elkaar neerschieten, stadions afbreken en politici met de dood bedreigen, ik word er naar van.
Was het er allemaal vroeger ook, maar wìsten we het gewoon niet ? Kregen we het gewoon niet allemaal mee omdat er toen nog geen internet was? Of is de wereld echt zo veranderd ?
Ik denk er veel over na, maar kom er niet uit .
Wat ik wel weet is dat ik blij ben dat ik in een andere tijd ben opgegroeid. Niet dat toen alles perfect was, maar alles leek eenvoudiger en ‘kleiner‘.
Ik groeide op in een ‘normaal’ gezin, vader en moeder en drie kinderen. Mijn vader werkte en was weinig thuis, maar mijn moeder was er altijd. De deur was nooit op slot, ik had geen sleutel om de nek en er was altijd een luisterend oor. Dat vond ik als kind niet bijzonder, het was gewoon zo. Ik had geen behoefte aan hele gesprekken met mijn moeder als ik van school kwam, maar het zou gekund hebben als ik dat had gewild. Ik wilde zo snel mogelijk oude kleren aan, een trainingsbroek en rubberlaarzen en hup dan gauw naar buiten om te spelen, simpel.
We voetbalden op het schoolplein, bouwden hutten, hadden geheime clubjes en speelden ‘blikspuit’ tot het donker werd, dan riep mijn moeder ons dat het eten op tafel stond en gingen we met tegenzin naar binnen, veilig.
Als meisje ging ik op een gewone fiets 😉 naar het voortgezet onderwijs in Warffum. Samen met veel van de kinderen van mijn lagere school. Ik was geen voorbeeldige leerling, maar ik kan me niet heugen dat ik mijn ouders ooit op school gezien heb. Als ik op school iets uitvrat werd ik daar op school voor ‘gestraft”.
Wanneer ik thuiskwam vroeg mijn moeder voor de vorm of ik huiswerk had? Mijn antwoord was altijd ‘nee‘, natuurlijk. Ik las boeken tot diep in de nacht tot ik scheel zag, maar leerboeken keek ik niet in 😬. Samen met vriendinnen ging ik naar het zwembad of we hingen op onze slaapkamers en bijna íedere middag of avond van de week sportten we.
Ik zat, net als iedereen, op gymnastiek. Later ging ik op tennis met mijn broer en daarna was er handbal en volleybaltraining met vriendinnen. Verder dan het zwembad en de sporthal kwamen we niet
En toen ik bij een totaal gebrek aan inzet, bleef zitten in de derde klas van het VWO kan ik me niet herinneren dat ik op mijn donder kreeg van mijn ouders
Het was eigen schuld , dikke bult , en ik zat, al mopperend, op de blaren.
Als tiener ging ik, in eigen dorp, naar de disco. Heerlijke uren heb ik daar doorgebracht met mijn beste vriendinnen en vriendjes. Natuurlijk waren daar wel es dronken mensen die vervelend deden en als er ‘Zoutkampers’ kwamen werd er geknokt op de parkeerplaats, wat ik toen al doodeng vond. De eigenaar meneer Visser kende iedereen, had alles in de hand en liet het, naar mijn weten, nooit uit de hand lopen. Hij had gezag en wij hadden respect voor hem. Ik heb me daar nooit onveilig gevoeld.
Mijn vader was streng en ik moest altijd om één uur thuis zijn.. Ik vond dat natuurlijk vreselijk oneerlijk, maar ik deed het wel, want anders zwaaide er wat. Mijn ouders wisten waar ik was, met wie en ik wist dat zij wachtten tot ik thuis kwam.
Als ik terugkijk heb ik eigenlijk maar een herinnering aan iets ergs wat gebeurde buiten mijn eigen directe leefomgeving en dat was de treinkaping in 1977, verder weet ik níets. Ik had geen idee van hongersnood, natuurgeweld of oorlogen. Mijn focus was op de jaarlijkse kermis in het dorp en oudejaarsavond in de plaatselijke discotheek, wat een verschil met nu 😳.
Die arme jeugd die nu opgroeit leven in een wereld die ieder moment van de dag bij hen ‘binnenkomt‘. Via internet krijgen zij mee hoe mensen over de hele wereld elkaar de vreselijkste dingen aandoen. Hun werkelijkheid is dat er terreuraanslagen worden gepleegd waar tientallen doden bij vallen. Zij zien beelden van huilende kinderen die in oorlogen hun ouders verliezen. Zij maken soms zelf mee dat klasgenoten handelen in drugs of wapens dragen en gebruiken . Zij groeien op in een tijd waarin de hele wereld in de greep is van een dodelijk virus 🦠. Nou, ik geef het je te doen!
Misschien sla ik de plank volledig mis hoor en is het grote onzin wat ik allemaal schrijf, maar stiekem denk ik dat dat de oorzaak is van heel veel ellende. De wereld is te groot, te overweldigend voor een kinderhart en kinderogen.
Natuurlijk zijn er ook hele mooie en fijne dingen op het internet te vinden en kan het heel veilig voelen dat je elkaar via de mobiele telefoon altijd kunt bereiken, maar als ik om me heen kijk merk ik dat kinderen van nu vooral bezig zijn met gamen, tiktok (?), Instagram en ik weet niet of dat nu persé zo goed is.
Misschien ben ik te kortzichtig nu en zie ik niet genoeg de positieve kanten van onze digitale samenleving, misschien overdrijf ik vreselijk en ervaart de jeugd van nu alles heel anders dan ik denk. Vast en zeker heb ik in mijn verhaal mijn eigen behoefte aan een veilige en kleine wereld meegenomen.
Ikzelf heb via Facebook de fíjnste mensen ontmoet die ik vroeger nooit zou zijn tegengekomen en ik weet dat je online ook juist steun bij lotgenoten kunt vinden als je het moeilijk hebt, terwijl je er vroeger misschien niet over durfde te praten, omdat je dacht dat je de enige was. Dus het is heus niet allemaal slecht wat er ‘binnenkomt‘, het is alleen zo moeilijk, zo niet onmogelijk, het goede van het slechte te scheiden.
De waarheid is natuurlijk dat iedere tijd zijn uitdagingen kent, maar toch denk ik dat er meer mensen zijn die hetzelfde gevoel hebben als ik. Ik weet dat mijn moeder het óók had. Zij maakte haar wereld klein door heel veel boeken te lezen en had níets met computers of mobieltjes. Zij sloot zich af voor nare, angstige dingen en ik wou dat ik dat ook kon. Ik mis haar erg, maar ik ben blij dat zij deze tijd van een heuse pandemie en alle heisa eromheen niet heeft hoeven meemaken.
Ondanks dat ik nu misschien wel een heel donkere kijk op onze wereld schets, heb ik absoluut goede hoop voor de toekomst, hoor! Ik geloof erin dat steeds meer mensen zullen beseffen dat we wat aardiger voor elkaar en voor onze aarde moeten zijn . Dat we elkaar juist nodig hebben om onze wereld wat veiliger en vriendelijker te maken, in de allereerste plaats voor kinderen.
‘Verbeter de wereld en begin bij jezelf’ vind ik altijd een mooi gezegde en een waarheid als een koe. Ik kan in mijn uppie de hele wereld niet verbeteren, dat snap ik ook wel, maar ik kan wel het piepkleine wereldje waarin ik zelf leef beter maken.
Bert en ik proberen ons bewust te zijn van al het moois wat we hebben , en daar dankbaar voor te zijn. Het klinkt mierzoet 🙈 , maar toch werkt het. We praten meer over de zaken van het hart, wat we vroeger zelden deden. We benoemen ons geluk, hardop. Want het mogen wonen in dit rijke land, in dit mooie dorp en in dit warme veilige huis is geen vanzelfsprekendheid. Het hebben twee gezonde kinderen, een fijne familie en leuke vrienden en buren, puur geluk.
We proberen onze eigen leefwereld klein te houden. We wandelen eindeloos met Puck in weer en wind, kijken niet meer alle actualiteitenprogramma’s om de binnenkomende hoeveelheid ‘ellende’ te beperken. Als Bert toch nog even weer een realityserie wil kijken, met achtervolgingen en ongelukken 😏, of weet ik wat voor naars, zet ik een koptelefoon op, doe mijn ogen dicht en luister muziek.
Er is een grens aan de hoeveelheid realiteit die een mens aankan, zelfs voor een volwassene. Laat mij maar een beetje mijmeren over de mooiste dingen in het leven , zoals de liefde ..😊💓😉…
