Bij nadering van Warffum lacht het olijke gezicht van Cees van de Meent ons toe vanaf een bord. Geen late verkiezingsposter. De initiatiefnemer van lokale omroep Het Hogeland brengt tegenwoordig glasvezel aan de man.
Op gevoel slaan we rechtsaf. Een groep oud-papierinzamelaars dirigeert ons desgevraagd richting Warfheem.
Vanaf de Stad rijd ik met Menno spontaan richting Hogeland. We kennen elkaar van de kerk. Hij reisde veel in Oekraïne en maakte zich het Russisch eigen. Over Warfheem lazen we in het nieuws de plotse komst van 70 Oekraïense vrouwen en kinderen. Als zelfs tandenborstels nodig zijn kunnen we ongetwijfeld van betekenis zijn. Naast donaties wellicht met vrijwilligersinzet. Oorlog verlegt grenzen.
De blauw-gele vlag en een groepje mensen rond een bank markeren de reuring hier. Als onze groet met “hallo” wordt beantwoord verklaren we onze komst. We treffen Oekraïners met begeleiders die op het punt staan een uitje richting waddendijk te maken. Een van hen brengt ons binnen in contact met Monique en Wouter. Zij coördineren. Ik kijk mijn ogen uit.
Spontane solidariteit is diep menselijk maar heeft een prijs in de vorm van opgewonden chaos. Maar dat is de eerste indruk. Er is sprake van een geheel. Een samenleven van moeders en hun kinderen. En een enkele man op leeftijd. Een oudere dame antwoordt Menno steevast in het Engels. De taal van de bezetter wil ze niet spreken. Ze is hier met haar 69-jarige man, gehandicapte zoon en twee kleinkinderen. Ook ontmoeten we een moeder met vier kinderen. De jongste een argeloos lachend babytje.
Onze kerkgemeente kan de aanschaf van wasmachines en drogers financieren. Menno gaat op vrijdagen tolken. Bij de kunstkerk zullen cursussen worden aangeboden waarvoor we mogelijk vrijwilligers weten. In Warffum ontbolstert de kracht van de gemeenschap.
Teruglopend overhuift ons allen blauwe Hogelandster lucht, goudgeel door de zon belicht.
Bert Westerink (voormalig wethouder gemeente Winsum)
