‘Wat vind jij nou van haar?’ vroeg hij aan zijn vriend, subtiel wijzend naar de vrouw verderop. De vriend kende haar al. Te veel make-up en net iets te opzichtig gekleed… Ze was ‘niet zijn bloedgroep’, zoals hij dat meestal eufemistisch uitdrukte. Het gezwijmel van zijn kameraad merkte hij niet op. ‘Ik wait t nait, ik vien heur n beetje n bel,’ sprak de vriend met een iets opgetrokken neus. Een Groningse bel is een delletje… er zijn vriendelijker manieren om een vrouw te omschrijven. De zwijmelaar kon het echter alleen maar met zijn vriend eens zijn: ‘inderdaad een echte, klassieke belle!’
Ingeborg
