De viervlek is zo’n gewoontjes naam voor een libelle. Carl Linnaeus, de grote systematicus, bedacht er in 1758 de naam Libellula quadrimaculata voor en zeg nu zelf, dat klinkt toch een stuk beter, letterlijk: libelle met vier vlekken. De viervlek is in Nederland en België vrij algemeen. Zo maar, zit er een, bijna naast me op het terras. Op een ijzeren staak, ooit gebruikt om schrikdraad te begeleiden, in het perk blijven staan om bloemen op te binden.
Ik heb géén bijenhotel. Mijn tuin is een groot asylum, een asiel, schuilplaats, toevluchtsoord voor alles wat groeit en bloeit en niet wordt gesnoeid. Ja, een fikse natuurvijver (géén watertfilter), geen nestkastjes maar gratis authentieke vogelnesten, voor Vlaamse gaai, merel en zwaluw, en een paradijslijke verzameling bloemen, struiken, bomen (48!). Nou ja, de steenmarter, die felle moordenaar van alles, is de enige die niet welkom is in mijn asylum. Zo zat ik zaterdagmiddag op het terras de zon tot me te nemen.
Die viervlek had het goed gezien. Je hoeft niet ver te vliegen voor een niet te grote en mooie zure vijver (gewoon uit de regenpijp, zuur genoeg) met een rijke vegetatie. Geslachtsrijpe mannetjes vertonen territoriaal gedrag aan de waterkant. Ze zitten op uitkijkposten (bijvoorbeeld op een stengel) en maken korte vluchten waarbij ze andere mannetjes verjagen en vrouwtjes grijpen voor de paring. Wat komt-ie dan doen, op die roestige ijzeren staaf, vleugels naar binnen geklapt. Zou-ie van roest houden, of gewoon op een comfortabele staaf willen uitrusten, een beetje van de zon genieten, verlost van het vervelende gezelschap van andere libellen?
Denk erom, als je in de tuin gaat, neem altijd de telefoon (en/of fotocamera) mee. Om mooie plaatjes te maken van de levende natuur en meteen kunnen opzoeken met Google wat je voor je ziet. Of naast je zit./BM
