‘Waist nooit hou n oal kropt, zee de boer en zette zien foeke in t karrespoor…’ Dit schrijft mijn vroegere collega, die worstelt met een nare kwaal. En ‘nare kwaal’ is dan een eufemisme voor zo’n rotziekte die mensen van binnenuit probeert te verwoesten en pas aan het licht komt als er al schade is aangericht. In dappere uiteenzettingen houdt mijn oud-collega ons op de hoogte van wat hem overkomt. Meelevers en meelezers vallen samen. Meanderend van de ene chemo naar de volgende bestraling heeft hij de moed om een lach op ons gezicht te toveren met zo’n lollig gezegde. Waist nooit hou of n oal kropt… mor wat mie aangaait, kropt hai mor t laifst goie kaant oet.
Ingeborg
