Lentekriebels, het troostlooste woord dat dit jaar opgang doet.
Even wat zon, en dan kriebelt het. Dan komen de wandelaars tevoorschijn, malle hoedjes en vooral aan de verkeerde kant van de weg lopend. Afijn, altijd lopen ze maar een richting uit: naar Winsum. Iets meer zon, en dan hebben we de MAMIL, de Middle Aged Man in Lycra, dat is een man met dikke buik, dikke nek, dikke kont op een dikke dure racefiets in een zeer strak lycra pakje, zo strak dat het heel erg onsmakelijk afkleedt. Eentje is niet erg, vier is een roedel die absoluut geen idee heeft van verkeersveilig fietsen. Dan komen de mountainbikers. In een streek waar de hoogste berg toch niet meer dan vijf meter hoog is. Mountainbikers zijn mensen die bij voorkeur door de ongerepte natuur crossen en fijne en zeldzame plantjes kapot rijden, vogels en andere lieflijke dieren verstoren in hun rust. En zie, daar zijn de oldtimers weer, dat zijn heel oude auto’s die belastingvrij nog 1 op 5 rijden en aldus zwaar bevoordeeld (geen provinciale opcenten, zegt maar beter: provinciale dollars) nodeloos de natuur vervuilen door toertochten te maken. De motorrijders? Als u en ik een gaatje zo groot als een speldenprik in de uitlaat hebben, wordt de wagen afgekeurd voor de APK. Motorrijders kopen juist uitlaatpijpen met extra gaatjes er in, zodat je ze goed horen kunt, extra goed horen. Over het verkeersgedrag van de duivels zeg ik niks meer. Dat weet iedereen wel.
Kan het nog erger, in de lente? Jazeker. De e-bike.
Dat monsterlijk gedrocht, die bastaard van een fiets en brommer met een mens, persoon of desnoods wezen erop dat geen idee heeft van snelheid, gevaar en verkeersgedrag. En het maakt niet uit of het gaat om een scholier (ik wilde puber zeggen), een bejaarde of alles er tussen in: altijd zonder helm. Ik herinner er even aan dat een paar weken geleden in Frankrijk een studie werd gepubliceerd over verkeersongelukken. Conclusie: explosieve toenamen van de ongevallen door e-bikers. Hier durft niemand het over te hebben.
Het wordt nog gekker. Ook hier bij ons heeft de bakfiets zijn intrede gedaan. Zie, daar over de vlakte van het zachtwuivende al rijpe raaigras, ontwaardt men het monster met een bak versierd met plastic bloemen, gevuld met kindjes. Nog erger, daar komt een step aan. Groot voorwiel, klein achterwiel, voorheen kinderspeelgoed.
Oh zinloosheid.
Als de lente er is, gaan mensen zich zinloos voortbewegen. Ze vertrekken met als enig doel om met een omweg weer terug te keren naar de plaats vanwaar ze vetrokken zijn.
Oh, wat verlang ik naar de winter op ons aller Hogeland. Land van rust en mist, zwiepende regen, gevoelstemperatuur onder nul, wolken zwanger van storm. Dat is mijn land, mijn Hogeland.
Tijl Uilenspieghel
