‘Zai hebben t tou aan n oepke,’ hoorde ik in mijn jeugd, wanneer mensen al te zeer in een sleur terechtkwamen en er nodig tussenuit moesten. Dat schiet me te binnen zodra ik mijn mentorleerlingen na de meivakantie het klaslokaal binnen zie lopen.
Na een weekend of vakantie vroeg ik soms of ze hadden kunnen bijtanken. Uitslapen, bijpraten met vrienden, extra lang wandelen met de hond des huizes… was dat gelukt? Hun antwoord luidde vrijwel unaniem nee. Na roostervrije dagen hadden ze juist meer stress dan voorheen. Het gejaagde gevoel, gecreëerd door naderende toetsen, inlevermomenten en lastige stof, konden ze niet van zich afschudden. Wat extra leertijd, daar kwam zo’n lesvrije week op neer. Dat telefoon en gameconsole een aantal van hen daarbij in de tang hield, wakkerde het gevoel nog meer aan.
Deze keer ligt het anders. Het gros van de vijfdeklassers oogt uitgerust en ontspannen. Ze dragen lichtere kleding en de druk op hun schouders houdt gelijke tred met deze lichtheid. Het aantal zomersproeten op hun gezichten lijkt verveelvoudigd.
Vlak voor de meivakantie gingen ze een week naar Rome. Een aantal jaren was het spannend of die reis door kon gaan. Jaargangen scholieren verlieten hun middelbare school zonder dat hoogtepunt, dat ultieme bindmiddel. En dit jaar waren er geen maatregelen meer. Onder de Italiaanse zon ervoeren de vijfdeklassers een loutering die alle stress van de voorgaande maanden deed verdampen. Zai haren t slim, haile slim tou aan n oepke.
Ingeborg
