Bah, de nog bijna gloednieuwe wand van de tunnel in de Novaweg, ja hoor, die is alweer beklad. Na een week.
Het kleurcontrast van het beton met het groen dat voortdurend verandert in de omgeving, het zou uit het handboekje voor de kleurenleer kunnen komen. Het contrast in textuur, het materiaal, het harde van beton en de beweeglijkheid en zachtheid van grassen, oh schoonheid. Het vormcontrast, de mathematische vorm van de tunnel versus de organische vormen van de omgeving, wat kunnen we daarvan genieten.
Wat is het spannend, kunstzinnig spannend.
Ik rij vanaf de rotonde van Ranum er heen. Die afslag naar de Novaweg, het is een grandioze verkeersdrempel. Je kunt niet meer gassen op dat stuk. Zie, de ANWB, de enige autoritaire organisatie in Nederland die ons dwingend aanwijst wat we moeten doen (en dat doen we ook nog!), heeft al de zo vertrouwde blauwe richtingwijzers geplaatst zodat er geen misverstanden kunnen ontstaan. Ik rij de Novaweg op, het rondje langs Albert Heijn. En nog een keer, en nog een keer. Je kunt soms van een weg zó genieten voor niks.
En telkens weer die lelijkheid van de graffiti.
Kunstbonbons noemen het kunst. Het is niks anders dan een looser die met spuitbussen de muren van andere mensen bekladt. Als U en ik wat ververij willen doen, kopen we een verfdoosje, wat kwastjes, een paneeltje (bij de Action, spotgoedkoop) en als we het resultaat aan moeder-de-vrouw (ofzo) laten zien, zegt-ie: “Helemaal niet slecht, moet je echt mee doorgaan.” En dan ga je uiteindelijk je eigen schutting bedekken met geverfde bloemen, struikgewas en een vogeltje. Geen extra biobak meer nodig en er verzekerd van dat je krijgt wat je hebben wilt in je eigen tuin op je eigen schutting.
Maar nee, dan onze graffitispuiter.
“Waar ga je zo laat nog heen,” vraagt moeder-de-vrouw ofzo die zich net ten ruste wil vlijen. BABABARIX, ofzo iets heten graffitikladders, zijn zwarte hoody- capuchon op, in de tas rinkeltinkelen de spuitbussen, fluistert haar toe: “De brug…de brug van de Novaweg….nog helemaal gewoon schoon…..” En BEXIBEBE ofzo iets heet-ie, verdwijnt in de flardende duisternis voor een klodderdebodderijtje op de maagdelijke muur en U en ik zijn verplicht te kijken naar iets wat we niet zien willen maar de kunstbonbons zeggen dat we open moeten staan voor de expressie van een stukje non-regulier en decompositionerend provocatief discours als verbinden tegengeluid dat de leegte van wand een eigen vulling geeft, zoiets. Dus.
U hoeft dit niet te begrijpen, ik begrijp het zelf gelukkig ook niet, ik wil alleen maar laten merken dat ik niet helemaal van de straat ben en best wel kan leuteren als een gesubsidieerde kunst-ZZP’er en er toch géén subsidie voor krijg.
Nog een rondje. Ik kijk naar rechts, de lege muur. Je beseft pas hoe mooi die is, als je de lelijkheid aan de andere kant ziet.
Tijl Uilenspieghel
