Bij het vooruitzicht alleen al breekt het klamme zweet me uit. Vroeg of laat zal ik er echter aan moeten geloven: een nieuwe pasfoto voor rijbewijs of paspoort. Kon er twintig jaar geleden weinig misgaan met zo’n portret, tegenwoordig ligt dat heel anders. Een ‘neutrale’ blik (lees: mugshot), strak bijeengebonden haren, een neutrale achtergrond, ogen op een horizontale lijn, schouders recht… dat lukt allemaal nog wel – al lijk ik daarmee in de verste verte niet meer op mijn daagse zelf. Maar de beide oren zichtbaar, zoals een gemeentebeambte als eis meegaf? Dat gaat ‘m niet worden.
Als resultaat van een ronde snoet en een dicht aan het hoofd staande oorschikking, ben ik eens viermaal onverrichterzake naar het gemeentehuis getogen. De fotograaf van dienst daarbij tot wanhoop drijvend, want die kon er met de beste wil van de wereld ook geen plaat van toveren met daarop twee oren in beeld. Het is nu eenmaal zoals een oudtante het stelde, nadat ze me in mijn dreumesjaren eens optilde en van alle kanten bekeek: ‘dizze is goud zuneg, zai het oren stief aan de kop stoan!’
Ingeborg
