Mörgenvree

Zo kaalm as was t mien leste ruststee

sloapdreum ik zaacht de mörgen in.

 

t Matras begript mie, ‘loat mie nog even’

nik ik noar de dreumgodin.

 

Heur golden haand gleert mie aan waang

as zun tougelieks heur licht spittert.

 

op mien roamen, deur gerdienegaang –

mien gloazen nachtpalaais knittert.

 

Was eerde nog mor eefkes vluiend

zoas t was veur mien ontwoaken

 

mit wènst ien hoed en waaineg smui

abandonneer ik loem en loaken.

Ingeborg