Zo kaalm as was t mien leste ruststee
sloapdreum ik zaacht de mörgen in.
t Matras begript mie, ‘loat mie nog even’
nik ik noar de dreumgodin.
Heur golden haand gleert mie aan waang
as zun tougelieks heur licht spittert.
op mien roamen, deur gerdienegaang –
mien gloazen nachtpalaais knittert.
Was eerde nog mor eefkes vluiend
zoas t was veur mien ontwoaken
mit wènst ien hoed en waaineg smui
abandonneer ik loem en loaken.
Ingeborg
