‘Ing, jij begrijpt toch Gronings?’ vroeg een vriendin, die de laatste fase van haar coschappen in een Gronings ziekenhuis afrondde. ‘Meestal wel,’ zei ik. De vriendin legde uit dat ze een vriendelijke, oude man behandelde die zich uiterst voorkomend gedroeg. Daarom kon ze een opmerking van hem niet plaatsen. Ze had geïnformeerd naar zijn conditie. ‘Hij zei dat het alleen niet goed ging bij inspanning achter de poes! Wie zegt nu zoiets?’ vroeg ze zich af. Die keurige, Groningse patiënt… hij probeerde alleen maar aan te geven dat hij na inspanning achter de poest was: buiten adem.
Ingeborg
